ที่ทำงานมีงานประชุมและก็ออกทัศนศึกษาพื้นที่ทำงานด้วย เรากับยายจุ๋มก็ไปด้วย และพักอยู่ห้องเดียวกัน
โรงแรมที่พักเป้นโรงแรมเล็กๆ แต่อยู่เกือบกลางเมือง ออกไปเดินเล่นรับแสงสียามราตรีได้สบายๆ เรากับยายกินข้าวเย็นเสร็จก็พากันเดินแกว่งแขนออกไปช๊อปในเซ็นทรัล ได้โยเกิร์ตกับมาคนละถ้วยแล้วก็ขนมคนละห่อ
ถึงห้องพักยายก็ขออาบน้ำก่อนเพราะแกร้อนมาก เหงื่อย้อยไปถึงตาตุ่มแล้วแกบ่น เราจึงขอล้างหน้าแป๊บแล้วเอาโยเกิร์ตป้ายหน้าเล่นระหว่างนั่งดูการ์ตูน วันนี้ทีวีมีมนต์สะกดเรามาก เพราะเรานั่งดูอย่างมีความสุข โดยไม่แอบไปเคาะห้องน้ำเรียกยายเล่นเหมือนแต่ก่อน จำไม่ได้ว่านานแค่ไหน
ยายเปิดประตูห้องน้ำออกมา ภาพที่อยู่ตรงหน้าคือผ้าเช็ดตัวสีขาวที่เปรอะไปด้วยเลือด ยายว่า ยายเลื่อนล้มในห้องน้ำ...เราอยากให้มันเป็นเรื่องอำ แต่มันไม่ใช่เพราะเลือดมันท่วมหน้ายายไปหมด เรารีบโทรไปขอรถข้างล่าง แล้วเอาเสื้อผ้าให้ยายใส่ พยุงเดินลงไปที่รถ แล้วดิ่งไปโรงพยาบาล
ระหว่างรอหมอทำแผล ยายก็เรียกเราไปคุยบอกว่าหมอจะเย็บแผลให้ แกหน้าซีด ร้องไห้ เราเข้าใจว่าแกคงตกใจ และก็กลัว ส่วนเราก็ตกใจไม่แพ้แกเหมือนกัน
หมอเย็บแผลให้แก 4 เข็ม ปิดแผลให้สวยงามจ่ายเงินไปเฉียด 4000 บาท พอเห็นว่าแกพอทำใจได้ เราก็เลยถามแกไปว่า จริงๆ ที่ร้องไห้เนี่ย เพราะแผลมันเป็นที่หน้าใช่ไหม ถ้าเป็นที่อื่นคงไม่ขนาดนี้
ก็พยักหน้า อย่างยอมรับ เรายังแอบกั้นหัวเราะไว้แถมไม่อยู่ เพราะแอบนึกอยู่ตั้งแต่ตอนที่พาแกไปโรงพยาบาลล่ะ...
รุ่งขึ้นก็ก็บินกลับกรุงเทพด้วยกับใบหน้าที่เขียวช้ำ และต่อจากนั้นมาแกก็เปลี่ยนไป (เปลี่ยนไปอย่างไรเดี๋ยวมาเล่าต่อ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น