กลัวความตายไหม?

กลัวความตายไหม?

ยายจุ๋มจอมแสบโพสต์อยากจะเล่าเรื่องที่เคยรู้สึกกลัวแล้วก็อยากจะหลบเลี่ยงให้ได้

สมัยเป็นเด็กคิดว่าวันนึงตัวเองจะต้องตาย..แล้วมันเกิดความรู้สึก..พูดได้ตรงนี้เลยว่ากลัวสุดๆ มันนึกไม่ออกว่าตายแล้วจะเป็นอย่างไร ถูกห่อผ้า เราจะมืด อึดอัด นอนอยู่ในโลง แล้วยังไงอีก ร่างกายเน่าเปื่อย สิ่งที่เราไม่ชอบ ทั้งหนอนทั้งอะไร ที่จะมากัดกินร่างกายเรา แล้วยังมีสิ่งอื่นที่เราอาจจะจินตนาการไม่ถึง...

แล้วเราไม่ตายได้ไหม? เป็นความคิดที่สุดที่จะเป็นไปไม่ได้

เพราะเกิดมาแล้วก็ต้องตาย ไม่มีใครอยู่ไปเรื่อยๆ โดยไม่ตาย ขนมปังยังมีวันหมดอายุเลย

แล้ว...เราจะตายเมื่อไหร่?

นี้ยิ่งเป็นคำถามสุดหิน เพราะไม่มีใครเลยที่จะล่วงรู้วาระสุดท้ายของตัวเอง

2 ปีก่อนที่ประเทศซาอุดิอารเบีย ช่วงเวลาหลังเที่ยงตอนนั้นเรานอนหลับด้วยความรู้สึกอ่อนเพลีย แล้วแม่ก็มาปลุก เรารู้สึกตัวแล้ว แต่ร่างกายมันยังรู้สึกเพลีย อยากนอนต่อ มันก็ไม่ลืมตา แล้วมันก็สร้างเป็นภาพคล้ายความฝันขึ้นมาว่าเราลุก ไปเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟันเรียบร้อย แล้วก็มายืนละหมาด ในถ้ำแห่งหนึ่ง.....ระหว่างที่ทำละหมาดอยู่นั้นก็มีเงามาจากด้านหลัง 2 เงา แค่นั้นแหละร่างกายเราก็กระตุกแบบรุนแรงที่สุดเท่าที่เคยจะรู้สึกได้ตั้งแต่เกิด เราเห็นร่างตัวเองนอนอยู่บนเตียง แต่เงาของตัวเองเด้งขึ้นมาตามแรงเหมือนถูกกระชากให้ลุกขึ้นด้วยแรงมหาศาล  หลังจากนั้นรู้สึกเหมือนร่างเบา เคว้งคว้าง พยายามมองว่าอยู่ที่ไหน เราเห็นสีดำ แล้วก็ค่อยเปลี่ยนเป็นสีชมพู แล้วจิตสำนึกเรามันบอกว่าเราตายแล้ว....เราเสียใจ ร้องไห้ แล้วก็บอกกับตัวเองว่าเราน่าจะตื่นตอนที่แม่ปลุกน่ะ อย่างน้อยก็ยังจะได้เห็นแม่ก่อน เราอยากบอกลาแม่ ตอนนั้นก็พยายามจะมองหาว่าเรายังอยู่ในห้องไหม  แม่คงยังไม่รู้ว่าเราตาย เราก็ปลอบใจตัวเองต่างๆ นานา และยังนึกเสียใจที่จะไมได้กลับบ้าน ทั้งที่อีกไม่กี่วันเราก็จะกลับกันแล้ว

วินาทีต่อมา เราเกิดความคิดว่าลองหายใจหน่อยสิ  แล้วพอหายใจ...เฮ้ย...เราหายใจได้นี่...ยังไม่ตายนี่หว่า เราจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงทันทีเลย ไม่มีอาการขอนอนต่อแล้ว...

จากการกระตุกเราเจ็บบริเวณหน้าอก มาอีกหลายวันเลย

หลังจากนั้นเราเกิดคำถามกับตัวเองว่าถ้าเราไม่คิดที่จะลองหายใจ เราจะตายไปจริงๆ เลยใช่ไหม? หรือมันเป็นเพียงแค่ความฝันเท่านั้น