ยายจุ๋มใกล้จะเกษียนอายุราชการเข้าไปทุกที แต่ที่แกกังวลไม่ใช่เรื่องการเกษียณหรอกน่ะ แกกังวลเรื่องใบหน้าเสียมากกว่า และแกมักจะชอบมาเล่าให้ฟังว่ามีคนคิดว่าแกเป็นพี่สาวของลูกชายบ้างอะไรแบบนั้น และทุกครั้งแกจะแช่มชื่นมาก
เช่นเดียวกับบ่ายวันนี้ แกเดินเข้ามาอย่างน่าสงสัย พร้อมกับเอ่ย
ฉันอยากจะชวนเธอไปซื้อยาให้แม่ฉันหน่อย..ยายจุ๋มส่งเสียงขอร้อง
หร้อมกับบอกเสร็จสรรพว่ามันอยู่ตรงไหน...ไปอย่างไร
โอโฮ้ ไกลจังเลยอะยาย..ฉันบ่นกลับ
สถานที่ที่จะไปเอายาอยู่ฝั่งธน ฉันเคยไปกี่ครั้งนะหรอ..นับนิ้วมือข้างเดียวไม่หมด
แต่ก็ต้องยอมไปเป็นเพื่อน และถ้าจะพูดให้ถูกต้องก็ไปเป็นคนขับรถให้แกดีดีนั่นเอง
เลี้ยวซ้าย..เลี้ยวขวา..ขึ้นสะพาน เจอถนนสร้างใหม่ ฝนตกลงมาอีก
1 ชั่วโมงกว่าผ่านไป...............
ทำไมมันไกลจังค่ะ..ฉันถาม
ยายไม่ตอบ..แต่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุยกับใคร..ที่ดูเหมือนจะเป็นคนที่ร้าน..เรียบเรียงได้ความว่ายายก็ไปไม่ถูกเหมือนกัน
ถ้าไกลแบบนี้ฉันไม่มาหรอก..ยายบ่นบ้าง
เมื่อใกล้จะถึงฝนก็ยังกระหน่ำไม่หยุด ฉันแนะนำให้ยายโทรให้คนที่ร้านเอายามาให้ริมถนนเลยจะได้ไม่ต้องหาที่จอดรถอีก
และแล้วเราก็ได้กล่องสีชมพู ราคา 1,830 บาทมานอนอยู่ในรถ
เห็นแว่ปเดียวก็รู้ว่าคนอายุ 83 ปีคงไม่กินสิ่งนี้เป็นยาแน่นอน
ยายมาซื้อยาของตัวเองใช่ไหม...ทำไมต้องหลอกด้วยอ่ะ..แล้วนี่มันก็คอลลาเจน
จะกินให้สาวไปเป็นนางสาวไทยที่ไหนเนี่ย....
ฉันคิดว่าเธอรู้แล้วซะอีก..ยายพูดพร้อมกับหัวเราะระลอกใหญ่ด้วยความสุขใจ ส่วนฉันก็นั่งเซ็งขับรถฝ่าฝนกลับบ้าน....เท่านั้นเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น