หายไปซะนานด้วยกับความขี้เกียจ...ทั้งที่บอกกับตัวเองว่าอยากเป็นนักเขียนแต่กับขี้เกียจเขียนแบบนี้ถือว่าล้มเหลวตั้งแต่เริ่มแจวแล้ว..
มะกี้ย้อนไปอ่าน แผลที่อื่นไม่เจ็บเท่าแผลที่หน้า เลยเห็นว่าปิดท้ายไว้ว่าจะมาเล่าให้ฟังว่าหลังจากนั้นจะเป็นอย่างไร ใครยังไม่ได้อ่านก็ย้อนไปอ่านก่อนได้น่ะ แล้วจะได้รู้ว่าความเป็นมาเป็นอย่างไร
ส่วนใครที่ยังจำได้เราก็ไปกันต่อเลย ขอท้าวความกลับไปนิดส..ว่ายายแกไม่ชอบกินฝรั่งมาก เราชวนแกกินตลอด แกก็ปฏิเสธตลอดเหมือนกัน แอบคิดเอาเองว่าแกคงเจ็บฟันฟางที่ใช้งานมานานหลายปี หรือคิดอีกทีอาจจะเอาของปลอมมาใช้งานบ้างรึเปล่าเลยไม่ถนัดจะเคี้ยวกัดฝรั่ง...
แต่อยู่ๆ แกก็มาชวนเรากินฝรั่ง งง อ่ะ เพื่อนๆ เฮ้ย..วันนี้แปลกอ่ะ ทำไมชวนกินฝรั่ง แกบอกว่าฉันไปเปิดอินเตอร์เน็ตดูเค้าบอกว่ากินฝรั่งแล้วดี...เอาล่ะสิ เพื่อนๆ ถ้าลองมีคำพูดแบบนี้มา นับจากนี้ไปเป็นต้องกินฝรั่งทุกวันนี้แน่ๆ คือมันก็ชอบกินน่ะ แต่กินทุกวันมันก็ไม่ไหวมั้ง คือเรายังคงเป็นคนนิยมความหลากหลายอยู่บ้างถึงจะไม่ค่อยมากก็ตาม ที่นี้ก็เลยแอบกังวลนิดๆ
และมันก็เป็นดั่งคาด แกจะซื้อฝรั่งมากินทุกวัน กลับบ้านก็จะมีฝรั่งกินเช่นกัน กินแบบนี้เป็นหลายเดือน...จนล่วงเลยมาถึงวันที่โพสต์ข้อความนี้ก็ยังกินแต่ความถี่ลดลงแล้ว
มันดีจริงๆ อ่ะ โดยส่วนตัวเราก็ให้ความดีความชอบกับฝรั่งไปก่อนน่ะ แต่ก็มีพวกคอลลาเจนที่ยายแกกินเพิ่มไปด้วยแต่เพียงช่วงไม่กี่เดือนแรกเท่านั้น แกไม่กล้ากินเยอะเพราะมีความเห็นหลากหลายในอินเตอร์เน็ท แต่ฝรั่งมันมีวิตามินซีสูงและอร่อย ราคาก็ถูก(ยกเว้นที่ทำงานเรา กิโลละ 50 บาททุกฤดูกาล) หากินได้ง่าย และยายที่เป็นแผลเย็บ 4 เข็มที่ข้างตากินทุกวัน ปัจจุบันนี้ถ้าไม่บอกไม่มีใครมองเห็นแผลเป็นนั่นเลยค่ะ แถมยังได้ผิวใสมาเพิ่มด้วย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น