ของชิ้นไหนที่จะเป็นของเรามันก็จะมาเป็นของเราไม่วันใดก็วันนึง...ไม่ช้าก็เร็ว
สิ่งใดที่ไม่ใช่ของเราหากมันบังเอิญมาอยู่ที่เรามันก็จะต้องออกไปจากเราในวันใดวันนึง
ไม่ช้าก็เรา
หลายปีมีแล้วเรามีของชิ้นนึงที่กล้าพูดว่าชอบมาก...กระเป๋าใส่ดินสอ ภู่กันเบอร์ต่างๆ
ใช่..แล้วมันบรรจุอุปกรณ์ที่เรารักและอดค่าขนมมาซื้อหลายสิบชิ้น....จู่ๆมันก็หายไปจากกระเป๋า
เป้...หายไปจากตู้หนังสือ...หายไปจากลิ้นชัก...หายไปจากเรา..
เรา..หา..จนทั่วห้อง...ทั้งที่บ้าน..และทุกที่ที่สงสัย...แต่มันไม่อยู่ในทุกที่ที่เราตามหา
มันหายไป...มันหายไปได้อย่างไร
เรายังตามหา...แล้วก้เริ่มเหลือแค่อยากเจอ...แล้วก็เริ่มทำใจ...และก็เริ่มไม่คิดถึงมัน
เราเริ่มมีอุปกรณ์ชิ้นใหม่...ถึงจะไม่มีความรู้สึกหวงแหนเท่า...แต่มันก็เป็นอุปกรณ์แบบเดียวกันหรืออาจจะผลิตมาในเวลาใกล้เคียงกันบางครั้งอาจนอนมาในกล่องบรรจุใหญ่ใบเดียวกันก็ยังได้
หลายเดือนผ่านไปชั้นจัดหนังสือ...และห้องใหม่..ชั้นพบเจ้ากระเป๋าดินสอนอนรอเราอย่างอดทนอยู่ริมผนัง...สภาพของมันเต็มไปด้วยฝุ่นผง...สกปรก...ชั้นหยิบมันขึ้นมา...ปัดเป่่าจนสะอาดแล้วเปิดดู
ทุกอย่างในนั้นยังเหมือนเดิม...เราดีใจที่ได้เจอกัน
เราหยิบมันเก็บไว้ในตู้...
แต่เรารู้ว่าเราตายจากกันเสียแล้ว....สิ่งที่หายไปเป็นของชิ้นนั้นหรือเป็นฉันเอง...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น